வாசக மறையுரை (ஜூன் 16)

பொதுக்காலம் பதினொன்றாம் வாரம் புதன்கிழமை

I 2 கொரிந்தியர் 9: 6-11

II மத்தேயு 6: 1-6, 16-18

“முகமலர்ச்சியோடு கொடுப்பவரே கடவுளின் அன்புக்கு உரியவர்”

குழந்தைசாமியின் நல்லமனம்:

ஊருக்கு வெளியே, சாலையை ஒட்டியேதான் இருந்தது குழந்தைசாமியின் வீடு. ஒரு தனியார் நிறுவனத்தில் பணியாற்றி வந்த கடின உழைப்பாளியான இவர், ஒருநாள் மாலை வேளையில் தன் வீட்டு மொட்டைமாடியில் இருந்துகொண்டு, சாலையில் போன ஊர்திகளைப் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தார். ‘எத்தனை நாள்கள் அலுவலகத்திற்குப் பேருந்தில் இடுபாடுகளுக்கு இடையே மாட்டிக்கொண்டு பயணம் செய்திருப்போம்! நாளைய நாளில் நாம் பட்ட சிரமத்திற்கெல்லாம் விடிவு பிறக்கப்போகிறது’ என்று நினைத்துக்கொண்டு, மறுநாள் தான் வாங்கப்போகும் இரண்டு இலட்சம் மதிப்பிலான ஊதா நிற இராயல் என்பிஃல்ட்டை நினைத்து எண்ண ஓட்டங்களைப் படர விட்டார் குழந்தைசாமி.

இவ்வாறு நினைத்துக்கொண்டு, சிறிது நேரம் மொட்டை மாட்டில் இருந்த குழந்தைசாமி, அங்கிருந்து கீழே இறங்கி வந்து, தன் வீட்டின் வரவேற்பறையில் அமர்ந்தார். அப்பொழுது, அன்றைக்குத்தான் வந்திருந்த ஒரு கிறிஸ்தவ மாத இதழானது அவருடைய கண்ணில் பட்டது. அதை எடுத்து அவர் புரட்டிக்கொண்டிருக்கும்பொழுது, மறைப்பணியாளர்கள் நான்கு பேர் எங்கோ நடந்து செல்வது மாதிரியான ஒரு புகைப்படம் இருந்தது. அதற்குக் கீழ் ‘இவர்கள் தாங்கள் போகவேண்டிய இடத்திற்குச் சிரமமில்லாமல் சென்று, மறைப்பணியாற்ற உதவ விரும்புபவர்கள், உதவலாம்’ என்றொரு குறிப்பு இருந்தது.

இதைப் பார்த்ததும் குழந்தைசாமியின் உள்ளத்தில், ‘இவர்களுக்கு நாம் ஏன் உதவக் கூடாது?’ என்ற எண்ணம் ஏற்பட்டது. மறுநாள் இவர் தனக்காக இராயல் என்பிஃல்ட் வாங்க வைத்திருந்த பணத்தில் நான்கு Tvs 50 களை வாங்கி, அவற்றைக் குறிப்பிட்ட முகவரிக்கு அனுப்பிவைத்தார்.

ஆம், தனக்கென வண்டி வாங்க வைத்திருந்த பணத்தையெல்லாம் மறைப்பணியாளர்கள் தங்கள் பணியைச் சிறப்பாகச் செய்யவேண்டும் என்பதற்காக முகமலர்ச்சியோடு கொடுத்த குழந்தைசாமியின் செயல் நமக்கெல்லாம் ஒரு முன்மாதிரி. இன்றைய இறைவார்த்தை கொடுக்கவேண்டும் என்ற செய்தியைத் தருகின்றது. அது குறித்து நாம் சிந்திப்போம்.

திருவிவிலியப் பின்னணி:

புனித பவுல் கொரிந்தியருக்கு எழுதிய இரண்டாம் திருமுகத்திலிருந்து எடுக்கப்பட்ட இன்றைய முதல்வாசகம், கடவுளுடைய பணிக்காகவும், தேவையில் உள்ள அவருடைய மக்களுக்காகவும் கொடுக்கவேண்டியதன் முக்கியத்துவத்தைக் குறித்துப் பேசுகின்றது. இவ்வாறு பவுல் பேசும்பொழுது, மன வருத்தத்தோடோ, கட்டாயத்தோடோ அல்ல, முக மலர்ச்சியோடு கொடுக்கவேண்டும் என்கிறார். மேலும் முக மலர்ச்சியோடு கொடுக்கும்பொழுது, எல்லா வகையிலும் செல்வர்களாகி, வல்லமை மிகுந்தவர்களாய் விளங்குவீர்கள் என்கிறார்.

நற்செய்தியில் இயேசு அறச்செயல்களைச் செய்யும்பொழுது, மக்கள் பார்க்க வேண்டும், பாராட்டவேண்டும் என்று அல்ல, வலக்கை செய்வது இடக்கைக்குத் தெரியாத அளவில் செய்யவேண்டும் என்கிறார். ஆகையால், நாம் கொடுக்கின்றபொழுது, முக மலர்ச்சியோடும், உள்ளார்ந்த அன்போடும் கொடுப்போம்.

சிந்தனைக்கு:

 அவர்கள் தங்களால் இயன்ற அளவுக்குத் தாங்களாகவே கொடுத்தார்கள். ஏன், அளவுக்கு மீறியே கொடுத்தார்கள் (2 கொரி 8: 3).

 தம் நிலைகேற்றவாறு எவ்வளவு கொடுத்தாலும், அது இறைவனுக்கு ஏற்புடையதாகும் (2 கொரி 8: 12).

 நாம் இறைப்பணிக்காக என்ன கொடுக்கின்றோம், அதை எப்படிக் கொடுக்கின்றோம். சிந்திப்போம்.

இறைவாக்கு:

‘கொடை வழங்கும்போதெல்லாம் முகமலர்ச்சியோடு கொடு’ (சீஞா 35: என்கிறது சீராக்கின் ஞான நூல். எனவே, கடவுளுக்கும் அவருடைய மக்களுக்கும் முகமலர்ச்சியோடு கொடுத்து, இறையருளை நிறைவாகப் பெறுவோம்.