தேவமாதாவின் வணக்கமாதம் மே 21

தேவமாதாவின் கடைசி வியாகுலங்களின் பேரில்!

கன்னி மாமரி பட்ட வியாகுலங்கள் எவ்வளவென்று ஆராய்ந்து பார்க்கிறது.

சேசுநாதர் தம்மை பலியாகத் திவ்விய பிதாவுக்கு ஒப்பு கொடுக்கும் காலம் வந்துற்றபொழுது தம்முடைய தாயாகிய கன்னிமரியாயிடத்தில் வந்து, நான் மனிதரை மீட்கும் பொருட்டு சாகப்போகிறேன் என்று சொல்லி உத்தரவு கேட்டுப் போனார். தேவமாதாவோவெனில், கொடிய யூதர் தமது திருமைந்தனை கொல்லுவார்களென்று மகா துக்கத்தோடு இருந்து மறுநாள் அவரை இன்னும் ஒருமுறை காண வேண்டுமென்று வெளியிலே புறப்பட்டு போனார்கள். அப்பொழுது தமது மாசில்லாத குமாரன் துஷ்ட மனிதனைப் போல பின் கட்டு முறையாக கட்டப்பட்டு எருசலேம் பட்டணத்தின் தெரு வீதிகளில் இழுக்கப்பட்டதையும் அவர் பேரில் சொல்லப்பட்ட பொய்சாட்சிகளையும் அவருடைய திருச்சரீரம் ஐயாயிரம் அடிபட்டு இரத்தத்தினால் வேறுபட்டிருக்கிறதையும் கொடியவனான பிலாத்து என்பவன் அநியாயமாக தீர்ப்பை சொன்னபிறகு இயேசுநாதர் சிலுவையை சுமந்து கபால மலைக்கு போகிறபொழுது சுமத்தப்பட்ட சிலுவையின் பாரத்தை தாங்காது சோர்ந்து களைத்து தரையில் விழுந்ததையும், மலையில் சேர்ந்து இரண்டு கள்ளருக்கு நடுவில் சிலுவையில் அறையுண்டு மூன்று மணி நேரம் அவஸ்தையாயிருந்து பாவிகளுக்காக கடின மரணத்தை அடைந்ததையும் கண்டு தேவமாதா அனுபவித்த வியாகுலப் பெருக்கமானது வேத சாட்சிகள் எல்லோரும் பட்ட கொடூரமான வேதனைகளை விட பல்லாயிரமடங்கு கொடூரமாயிருந்தது. அப்பேர்ப்பட்ட வியாகுலமானது மனிதர் செய்த பாவங்களினால் உண்டானதென்பது நிச்சயம். ஆகையால் பாவத்தின்பேரில் மெய்யான மனஸ்தாபத்தை உங்கள் மனதில் வருவிக்க வேண்டுமென மன்றாடுவீர்களாக.

அவற்றின் முகாந்தரம் என்னவென்று ஆராய்ந்து பார்க்கிறது.

தேவமாதா அவ்வளவு வியாகுலம் அனுபவித்ததற்கு முகாந்தரம் என்னவென்றால் மகா கொடிய பாடுகள் பட்ட தமது குமாரனாகிய சேசுநாதருடன் வேதனை அனுபவிக்கும் படியாகவும் அன்னைக்கு மோட்ச இராச்சியத்தில் அதிக பாக்கியம் கிடைக்கும் படியாகவும் அன்னையை பார்க்கும்பொழுது மனிதர் தங்களுக்கு ஏற்படும் துன்பமனைத்தையும் பொறுமையோடு அனுபவிக்கும் படியாகவும் இம்மூன்று முகாந்தரங்களினால் சர்வேசுரன் தேவமாதாவுக்கு அதிக வியாகுலத்தை அளிக்க திருவுளம் கொண்டார். ஆகையால் இவ்வுலகில் பிறந்த நாள் முதல் மரிக்கும் வரையிலும் சொற்ப குற்ற முதலாய் கட்டிக்கொள்ளாத தேவமாதா வியாகுல சாகரத்தில் அமிழ்ந்திருக்கையில் நீசப்பாவிகளான மனிதர் மட்டும் ஏதாவது துன்பப்படும்போது குறைபடுவானேன்? தனது சிலுவையை சுமந்து என்னை பின் செல்லுகிறவன் மோட்சம் அடைவானென்று சேசுநாதர் திருவுளம் பற்றினார். தனது சிலுவையாகிய துன்பம், நோவு முதலான நிர்ப்பந்தங்களை பொறுமையில்லாமல் அனுபவிக்கிறவன் மோட்சத்தை அடைவது அரிது என அறிந்து பொறுமை என்னும் புண்ணியத்தை தர வியாகுலமாதாவை பார்த்து மன்றாடுவோமாக.

அவற்றை எப்படி அனுபவித்தார்கள் என்றும் ஆராய்ந்து பார்க்கிறது.

சிலுவை அடியில் நிற்கும் வியாகுலமாதாவிடம் விளங்கின புண்ணியங்களை ஆராய்ந்து பார்க்கக்கடவோம். வேதசாட்சிகளின் இராக்கினியான கன்னிமரியாயே சிலுவையில் அறையுண்டு மரண அவஸ்தைப்படுகிற சேசுநாதரோடு கூட இருக்கிற பொழுது அவர் மாசில்லாதவரென்றும், அவர் பெயரில் இட்ட தீர்வை அநியாயமான தீர்வை என்றும், அவரைக் கொல்லுகிற யூதர்கள் பெரிய பாதகம் கட்டிக் கொள்கிறார்களென்றும் அறிந்திருந்தாலும் அப்பேர்ப்பட்ட அநியாயத்தின் பேரில் முறைப்படாமல் தேவசித்தத்துக்கு கீழ்ப்படிந்து தமது பிராணனை பார்க்க அதிக உருக்கமாய்த் தாம் சிநேகித்த தமது நேசக்குமாரனை மனிதர் இரட்சணியத்துக்காக தேவ நீதிக்கு ஒப்புக்கொடுத்தார்கள். அவ்வேளையில் தேவமாதா அனுபவித்த வியாகுல பெருக்கம் எவ்வளவென்று கேட்டால், அந்த வியாகுலத்தை உலகத்திலிருக்கும் ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் சர்வேசுரன் கொஞ்சங் கொடுக்க சித்தமானால் எல்லாரும் சாவதற்கு போதுமென்று வேதபாரகர் எழுதி வைத்திருந்தார்கள். ஆகையால் உங்கள் ஆத்துமத்துக்காக அப்பேர்ப்பட்ட வியாகுலத்தை அதிசயமான பொறுமையோடு அனுபவித்தவர்களுமாய் மனிதர்பேரில் வைத்த அளவுகடந்த பாசத்தினால் உங்களுக்காக தமது குமாரனைப் பலியாக ஒப்புக்கொடுத்தவர்களுமாய் இருக்கிற தேவமாதாவின் பேரில் முழு நம்பிக்கையாயிருந்து பாவத்தால் இனி துன்பம் வருவிக்காமல் புண்ணியத்தை செய்து உகந்த பிள்ளைகளாகக் கடவீர்களாக.

செபம்.

வியாகுலமாதாவே! சிலுவையிலிருந்து சேசுநாதர் அருளப்பரைக் காட்டி இதோ உம்முடைய மகனென்று சொன்னபொழுது கிறிஸ்தவர்கள் எல்லாரையும் உமக்கு பிள்ளைகளாக ஒப்புக்கொடுத்தாரென்பது மெய்யான சத்தியமாகையால் நீர் எனக்கு தாயாராயிருக்கிறீரென்று நிச்சயிக்கிறேன். ஆனால் இன்றுவரையில் நான் உம்முடைய பிள்ளை என்பதற்கு தக்க பிரகாரமாய் நடவாமல் என் பாவத்தினால் உமக்கு அநேகம் விசை துன்பம் வருவித்தேன். இனி நான் பசாசின் தந்திரத்தில் அகப்படாதபடிக்கு என் பேரில் இரங்கி என்னைக் காப்பாற்றி உம்மோடு கூட மோட்ச இராச்சியத்துக்கு கூட்டிக் கொண்டு போகவேண்டுமென்று மன்றாடுகிறேன்.

ஆமென்

அர்ச். பெர்நந்து தேவமாதாவை நோக்கி வேண்டிக்கொண்ட செபம்.

மிகவும் இரக்கமுள்ள தாயே! உம்முடைய அடைக்கலமாக ஓடிவந்து உம்முடைய உபகார சகாயங்களை இரந்து உம்முடைய மன்றாட்டுக்களின் உதவியைக் கேட்ட ஒருவனாகிலும் உம்மால் கைவிடப்பட்டதாக ஒருபோதும் உலகில் கேள்விப்பட்டதில்லையென்று நினைத்தருளும். கன்னியருடைய இராக்கினியான கன்னிகையே! தயையுள்ள தாயே! இப்படிப்பட்ட நம்பிக்கையால் ஏவப்பட்டு உம்முடைய திருப்பாதத்தை அண்டி வருகிறேன். பெருமூச்செறிந்தழுது பாவியாகிய நான் உமது தயாளத்துக்குக் காத்துக் கொண்டு உமது சமூகத்திலே நிற்கிறேன். அவதரித்த வார்த்தையின் தாயே என் மன்றாட்டைப் புறக்கணியாமல் தயாபரியாய்க் கேட்டுத் தந்தருளும். ஆமென்.

ஜென்மப் பாவமில்லாமல் உற்பவித்த அர்ச்சியசிஷ்ட மரியாயே! பாவிகளுக்கடைக்கலமே! இதோ உமது அடைக்கலமாக ஒடி வந்தோம். எங்கள் பேரில் இரக்கமாயிருந்து எங்களுக்காக உம்முடைய திருக்குமாரனை வேண்டிக்கொள்ளும்.

இப்படி மூன்றுமுறை சொல்லவும் -1,பர. 3,அருள். திரி.

இத்தினத்தில் அடிக்கடி சொல்ல வேண்டிய சுகிர்த செபமாவது :

தயாளமுள்ள தாயாரே, எங்களுக்காக வேண்டிக்கொள்ளும்!

இருபதாம் நாளில் செய்யவேண்டிய நற்கிரியையாவது :

தேவமாதாவைக் குறித்து ஒரு திருப்பலி செய்விக்கிறது. அல்லது திருப்பலி காண்கிறது.