ஆகஸ்ட் 19 : நற்செய்தி வாசகம்

நான் நல்லவனாய் இருப்பதால் உமக்குப் பொறாமையா?

மத்தேயு எழுதிய நற்செய்தியிலிருந்து வாசகம் 20: 1-16

அக்காலத்தில்

இயேசு கூறியது: “விண்ணரசைப் பின்வரும் நிகழ்ச்சிக்கு ஒப்பிடலாம்: நிலக்கிழார் ஒருவர் தம் வேலையாள்களை வேலைக்கு அமர்த்த விடியற்காலையில் வெளியே சென்றார். அவர் நாளொன்றுக்கு ஒரு தெனாரியம் கூலி என வேலையாள்களுடன் ஒத்துக்கொண்டு அவர்களைத் தம் திராட்சைத் தோட்டத்துக்கு அனுப்பினார்.

ஏறக்குறைய காலை ஒன்பது மணிக்கு அவர் வெளியே சென்றபொழுது சந்தை வெளியில் வேறு சிலர் வேலையின்றி நிற்பதைக் கண்டார். அவர்களிடம், ‘நீங்களும் என் திராட்சைத் தோட்டத்துக்குப் போங்கள்; நேர்மையான கூலியை உங்களுக்குக் கொடுப்பேன்’ என்றார். அவர்களும் சென்றார்கள். மீண்டும் ஏறக்குறைய பன்னிரண்டு மணிக்கும் பிற்பகல் மூன்று மணிக்கும் வெளியே சென்று அப்படியே செய்தார்.

ஏறக்குறைய ஐந்து மணிக்கும் வெளியே சென்று வேறு சிலர் நிற்பதைக் கண்டார். அவர்களிடம், ‘நாள் முழுவதும் வேலை செய்யாமல் ஏன் இங்கே நின்றுகொண்டிருக்கிறீர்கள்?’ என்று கேட்டார். அவர்கள் அவரைப் பார்த்து, ‘எங்களை எவரும் வேலைக்கு அமர்த்தவில்லை’ என்றார்கள். அவர் அவர்களிடம், ‘நீங்களும் என் திராட்சைத் தோட்டத்துக்குப் போங்கள்’ என்றார்.

மாலையானதும் திராட்சைத் தோட்ட உரிமையாளர் தம் மேற்பார்வையாளரிடம், ‘வேலையாள்களை அழைத்துக் கடைசியில் வந்தவர் தொடங்கி முதலில் வந்தவர்வரை அவர்களுக்குரிய கூலி கொடும்’ என்றார். எனவே ஐந்து மணியளவில் வந்தவர்கள் ஒரு தெனாரியம் வீதம் பெற்றுக் கொண்டனர். அப்போது முதலில் வந்தவர்கள் தங்களுக்கு மிகுதியாகக் கிடைக்கும் என்று எண்ணினார்கள். ஆனால் அவர்களும் ஒரு தெனாரியம் வீதம்தான் பெற்றார்கள்.

அவர்கள் அதைப் பெற்றுக்கொண்டபோது அந்நிலக்கிழாருக்கு எதிராக முணுமுணுத்து, ‘கடைசியில் வந்த இவர்கள் ஒரு மணி நேரமே வேலை செய்தார்கள். பகல் முழுவதும் வேலைப் பளுவையும் கடும் வெயிலையும் தாங்கிய எங்களோடு இவர்களையும் இணையாக்கிவிட்டீரே’ என்றார்கள். அவரோ அவர்களுள் ஒருவரைப் பார்த்து, ‘தோழரே, நான் உமக்கு அநியாயம் செய்யவில்லை. நீர் என்னிடம் ஒரு தெனாரியம் கூலிக்கு ஒத்துக்கொள்ளவில்லையா? உமக்குரியதைப் பெற்றுக்கொண்டு போய்விடும். உமக்குக் கொடுத்தபடியே கடைசியில் வந்த இவருக்கும் கொடுப்பது என் விருப்பம். எனக்குரியதை நான் என் விருப்பப்படி கொடுக்கக் கூடாதா? அல்லது நான் நல்லவனாய் இருப்பதால் உமக்குப் பொறாமையா?’ என்றார்.

இவ்வாறு கடைசியானோர் முதன்மையாவர். முதன்மையானோர் கடைசியாவர்.”

ஆண்டவரின் அருள்வாக்கு.

———————————————-

மத்தேயு 20: 1-16

“நான் உமக்கு அநியாயம் செய்யவில்லை”

நிகழ்வு

அது ஒரு சாதாரண குடும்பம். அந்தக் குடும்பத்தில் அமல், விமல் என்று இரண்டு பையன்கள் இருந்தார்கள். இதில் அமலுக்கு வயது பதினைந்து, விமலுக்கு வயது பதின்மூன்று. அமலுக்கும் விமலுக்கும் அடிக்கடி சண்டை வரும். அந்தச் சண்டையை அவர்களுடைய தாய்தான் தீர்த்து வைப்பார். அமலுக்குத் தன்னுடைய பெற்றோர் தன்னுடைய தம்பிக்குத்தான் எப்பொழுதும் முக்கியத்துவம் கொடுத்து வருகின்றார்கள்; தனக்கு முக்கியத்துவம் கொடுப்பதே இல்லை என்ற வருத்தம் இருந்துகொண்டே இருந்தது.

ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை காலையில், விமல் தன்னுடைய தாயிடம், வீட்டிலுள்ள மிதிவண்டியை எடுத்துச் சிறிதுநேரம் ஓட்டிக்கொள்ளட்டுமா என்று கேட்டதற்கு உடனே சம்மதித்தார் அவனுடைய தாய். இதற்குப் பிறகு விமல் மிதிவண்டியை எடுத்துக்கொண்டு ஊரை ஒருமுறை சுற்றி வந்து, மிதிவண்டி இருந்த இடத்தில் அப்படியே வைத்துவிட்டு, விளையாடப் போய்விட்டான்.

இதை அமல் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தான். மாலைநேரம் வந்தது. அப்பொழுது அமல் தன் தாயிடம், “அம்மா! மிதிவண்டியைச் சிறிதுநேரம் வெளியே ஓட்டிவிட்டு வரட்டுமா?” என்றான். இதற்கு அவனுடைய தாய், “தம்பி! பொழுது சாய்ந்து, நன்றாக இருட்டிவிட்டது. இந்த நேரத்தில் நீ வண்டியை ஓட்டிக்கொண்டு போனால், யார் மீதாவது இடித்து விடுவாய். அதனால் பெரிய பிரச்சனை வரும். நீ நாளைக் காலையில் வண்டியை எடுத்து ஓட்டிக்கொள்; இப்பொழுது வேண்டாம்” என்றார்.

இதைக் கேட்டு அமலுக்குக் தன் தாயின்மீது கோபம் கோபமாய் வந்தது. “நீங்கள் எப்பொழுது பாராபட்சத்தோடுதான் நடந்துகொள்கிறீர்கள். தம்பி எதையாவது கேட்டால், அதை உடனே கொடுத்துவிடுகிறீர்கள். நான் கேட்டால் மட்டும் அதற்கு மறுப்புச் சொல்கின்றீர்கள். எனக்கு உங்களைக் கொஞ்சம்கூடப் பிடிக்கவில்லை” என்று கத்திக்கொண்டே வீட்டுக்குள் போய் புரண்டு படுத்துக் கொண்டான். இதனால் அவனைச் சமாதானப்படுத்துவதற்காக அவனுடைய தாய்க்குப் போதும் போதும் என்றாகிவிட்டது. பின்னர் அமலின் தாய் அவனுக்குப் பிடித்தமான தின்பண்டம் வாங்கிக்கொடுத்தும் அவன் அமைதியானான்.

இந்த நிகழ்வில் வருகின்ற சிறுவன் அமலைப் போன்றுதான், இன்றைக்குப் பலர் தங்களுடைய குடும்பத்திலும், தாங்கள் பணிபுரியும் இடத்திலும், கடவுளிடமிருந்தும் தங்களுக்கு நியாயம் கிடைக்கவில்லை; அநியாயம் இழைக்கப்பட்டுவிட்டது என்று புலம்புவதைக் காண முடிகின்றது. இன்றைய நற்செய்தியில், இயேசு சொல்லக்கூடிய திராட்சைத் தோட்ட உரிமையாளர் உவமையில் வரும், முதலில் வேலைக்கு வந்தவர்கள் தங்களுக்கு அநியாயம் இழைக்கப்பட்டதாகச் சொல்கின்றபொழுது, திராட்சைத் தோட்ட உரிமையாளர் அவர்களிடம், நான் உங்களுக்கு அநியாயம் செய்யவில்லை… எனக்குரியதை நான் என் விருப்பப்படி கொடுக்கக்கூடாதா? என்கின்றார். இயேசு சொல்லக்கூடிய இந்த உவமை நமக்கு என்ன செய்தியைச் சொல்கின்றது என்பதைக் குறித்து இப்பொழுது நாம் சிந்தித்துப் பார்ப்போம்.

இறைநீதியை எடுத்துச் சொல்லும் இயேசுவின் திராட்சைத் தோட்ட உரிமையாளர் உவமை

ஆண்டவராகிய கடவுள் எல்லார்மீதும் இரக்கமும் அன்பும் கொண்டிருந்தாலும், சமூகத்தில் உள்ள ஒடுக்கப்பட்டவர்கள், திக்கற்றவர்கள், கைம்பெண்கள் ஆகியோர்மீது அவர் இன்னும் மிகுதியாக அன்பும் இரக்கமும் கொண்டிருக்கின்றார் என்பதை நாம் மறுக்க முடியாது. இதற்குத் திருவிவிலியத்தில் உள்ள ஒருசில பகுதிகள் சான்றாக இருக்கின்றன (எசா 1: 17). இன்றைய நற்செய்தியில் இடம்பெறும் திராட்சைத் தோட்ட உரிமையாளர் உவமைகூட, கடவுள் எளியவர்மீதும் வறியவர்மீதும் மிகுந்த அன்பும் இரக்கமும் பரிவும் கொண்டிருக்கின்றார் என்பதற்குச் சான்றாக இருக்கின்றது.

இந்த உவமையில் வருகின்ற, காலையில் வந்தவர் முதல் மாலையில் வந்தவர் வரை என எல்லாப் பணியாளர்களுக்கும் ஒரு தெனாரியம் கூலியாகக் கொடுக்கப்படுகின்றது. இது முதல் பார்வைக்கு அநியாயமாகத் தோன்றலாம். ஆனால், கடைசி வந்தவர்களுக்கும் குடும்பம் இருக்கும் என்பதாலேயே திராட்சைத் தோட்ட உரிமையாளர் அவர்களுக்கு ஒரு தெனாரியம் கூலியைக் கொடுத்து, அவர்கள்மீதான, அதாவது வறியவர்கள் மீதான தன்னுடைய தனிப்பட்ட அன்பையும் இரக்கத்தையும் காட்டுகின்றார்.

இறைவனின் நீதி அநீதி கிடையாது

திராட்சைத் தோட்ட உரிமையாளர் கடைசியில் வந்தவர்களுக்கு ஒரு தெனாரியம் கூலியைக் கொடுத்ததைப் பார்த்த முதலில் வந்த பணியாளர்கள் அவரிடம், “கடைசியில் வந்தவர்களோடு எங்களை இணையாக்கிவிட்டீரே!” என்கின்றார்கள். அப்பொழுதுதான் திராட்சைத் தோட்ட உரிமையாளர் அவர்களிடம், நான் உமக்கு அநியாயம் செய்யவில்லை; எனக்குரியதை நான் என் விருப்பப்படி கொடுக்கக் கூடாதா?” என்கின்றார். ஆம், முதலில் வந்தவர்களிடம் ஒரு தெனாரியம் என்று திராட்சைத் தோட்ட உரிமையாளர் பேசியிருந்தார். அவர் பேசியதுபோன்று ஒரு தெனாரியம் கொடுத்தார். அதனால் அவர் அவர்களுக்கு அநீதி இழைக்கவில்லை. மாறாக, வறியவர்கள் பசியாய் இருக்கக்கூடாது என்பதற்காக திராட்சைத் தோட்ட உரிமையாளர், அவர்களுக்குத் தன்னுடைய விருப்பப்படி கொடுத்து, வறியவர்கள்மீது இருக்கும் தன் அன்பை வெளிப்படுத்துகின்றார் (லேவி 19: 13; இச 24: 14-15)

ஆகையால், இந்த உவமையில் வருகின்ற திராட்சை உரிமையாளரைப் போன்று அல்லது கடவுளைப் போன்று வறியவர்கள்மீது நாம் அன்பும் இரக்கமும் கொண்டு வாழ்வோம்.

சிந்தனை

‘எளியோர்க்கும் திக்கற்றவர்க்கும் நீதி வழங்குங்கள்’ (திபா 82: 3) என்பார் திருப்பாடல் ஆசிரியர். ஆகையால், நம் ஆண்டவரைப் போன்று ஏழைகளுக்கும் எளியோருக்கும் நீதி வழங்கி, அவர்கள்மீது தனிப்பட்ட அன்பு கொண்டு வாழ்வோம். அதன்வழியாக இறையருளை நிறைவாகப் பெறுவோம்.