பொதுக்காலம் பதினேழாம் ஞாயிறு (ஜூலை 26)

விண்ணரசும் புதையலும்

நிகழ்வு

ஆற்றங்கரையோரமாய்த் துறவி ஒருவர் இருந்தார். அவரிடத்தில் இரண்டு சீடர்கள் இருந்தார்கள். துறவிக்கு வயதாகிக்கொண்டு போனதால், அவர் இந்த மண்ணுலகில் வாழப் போவது இன்னும் சிறிதுகாலம்தான் என்பதை உணர்ந்த அவருடைய இரண்டு சீடர்களும் அவரிடம், “சுவாமி! நீங்கள் எங்களை விட்டுப் பிரிந்துபோவதற்கு முன்பாக, எங்களுக்கு ஓர் அறிவுரை சொல்லிவிட்டுப் போங்கள்” என்றார்கள். உடனே துறவி அவர்களிடம், “இந்த இடத்தில் புதையல் ஒன்று இருக்கின்றது. தேடி எடுத்துக்கொள்ளுங்கள்” என்றார். இப்படிச் சொல்லிவிட்டு அவர் ஓரிரு நாள்களில் இறந்துபோனார்.

துறவி இறந்தபின்பு, அவருடைய இரண்டு சீடர்களும் அவர் சொன்னதுபோன்று புதையலைத் தேடத் தொடங்கினார்கள். ஒரு சீடர் கையில் கடப்பாரை, மண்வெட்டியை எடுத்துக்கொண்டு, துறவி இருந்த இடத்தில் ஆழமாகக் குழிதோண்டிப் புதையலைத் தேடத் தொடங்கினார். அவர் தோண்டிய குழி ஆழமாகவும் அகலமானதும் ஆனதே ஒழிய, புதையல் கிடைத்தபாடில்லை. இன்னொரு சீடரோ, துறவி இருந்த இடத்திற்குச் சற்றுத் தள்ளி, ஒரு துண்டை விரித்து, அதில் அமர்ந்து தியானம் செய்யத் தொடங்கினார்.

இப்படியிருக்கையில் அந்த வழியாக வானதூதர் ஒருவர் வந்தார். அவர் இரண்டு சீடர்களும் செய்துவந்த செயலைப் பார்த்துவிட்டு, “புதையலை ஒருவர் மண்ணுக்குள் தேடுகின்றார்; இன்னொருவரோ தனக்குள் தேடுகின்றார். இறுதியில், தனக்குள் தேடுபவருக்கே புதையல் கிடைக்கும்” என்று சொல்லிவிட்டுப் போனார். ஆம், புதையலைத் தனக்குள் தேடிய இரண்டாவது சீடருக்கே கிடைத்தது.

இறையாட்சி – விண்ணரசு – உங்கள் நடுவே, உங்குக்குகுள்ளே செயல்படுகின்றது என்று இயேசு சொல்வாரே! (லூக் 17: 21). அது போன்று விண்ணரசு நம் நடுவே, நமக்குள்ளே இருக்கின்றது. இந்த உண்மையை உணர்ந்து, எவர் ஒருவர் தூய ஆவியார் தங்கும் கோயிலான தனக்குள் (1 கொரி 6: 19) தேடுதலைத் தொடங்குகின்றாரோ, அவர் புதையலைக் கண்டுகொள்வார். இத்தகைய செய்தியைத்தான் இந்த நிகழ்வு நமக்கு எடுத்துக்கூறுகின்றது. பொதுக்காலம் பதினேழாம் ஞாயிறான இன்று, நாம் வாசிக்கக்கேட்ட இறைவார்த்தை விண்ணரசு விலைமதிக்கப்பெறாத புதையலுக்கு ஒப்பானது என்ற செய்தியைத் தருகின்றது. நாம் அதைக் குறித்து இப்பொழுது சிந்தித்துப் பார்ப்போம்.

விண்ணரசு, புதையலைப் போன்று விலைமதிப்பற்றது

வீட்டை விட்டுக் கடற்கரையோரமாய் வரும் இயேசு (மத் 13: 1), மக்களிடம் விண்ணரசு பற்றிய நற்செய்தியைப் பல்வேறு உவமைகள் வழியாகப் விளக்கத் தொடங்குகின்றார். விண்ணரசைக் கடுகுவிதைக்கும் புளிப்பு மாவுக்கும்… ஒப்பிட்டுப் பேசிய இயேசு, இன்றைய நற்செய்தியில் விண்ணரசைப் புதையலுக்கு ஒப்பிட்டுப் பேசுகின்றார். இயேசு எதற்கு விண்ணரசைப் புதையலுக்கு ஒப்பிடுகின்றார் என்பதைத் தெரிந்துகொள்வது நல்லது.

பழங்காலத்தில் இன்றைக்கு இருப்பது போன்று பணத்தையும் நகைகளையும் பொருள்களையும் சேர்த்துவைக்க வங்கிகள் கிடையாது. அதனால் நிலம்தான் மக்கள் தங்களுடைய பொருள்களைச் சேமித்து வைப்பதற்கான ‘வங்கியாக’ இருந்தது. இதற்கு நடுவில் எதிரி நாட்டினர் தங்களுடைய நாட்டின்மீது போர்தொடுக்கும்பொழுது, அவர்களிடமிருந்து தாங்கள் சேர்த்து வைத்த விலையுயர்ந்த பொருள்களைப் பாதுகாக்கும் வண்ணம், ஒரு பெரிய பானையில் பொருள்களைப் போட்டு, அதை மண்ணைத் தோண்டிப் புதைத்து வைத்தார்கள். எதிரிகள் படையெடுப்பின்பொழுது ஒருவேளை அவர்கள் கொல்லப்படலாம் அல்லது நாடுகடத்தப்படலாம். இதனால் திரும்ப எடுத்துக்கொள்ளலாம் என்ற நம்பிக்கையில் மண்ணுக்குள் புதைக்கப்பட்ட புதையல் அப்படியே இருக்கும். பின்னாளில் மண்ணைத் தோண்டிப் பார்க்கின்றவருக்கே அந்த விலைமதிக்கப்பெறாத புதையல் கிடைக்கும்.

இத்தகைய விலைமதிக்கப்பெறாத, யாருக்கும் அவ்வளவு எளிதாகக் கிடைக்காத, இன்னும் சொன்னால் சிரமப்பட்டுத் தோண்டுகின்றவருக்கே கிடைக்கக்கூடிய புதையலை இயேசு விண்ணரசிற்கு ஒப்பிடுவதன் வழியாக, விண்ணரசு விலைமதிக்கப்பெறாதது, அகலமான வாயில் வழியாக அல்ல, இடுக்கமான வாயில் வழியாக நுழைவோருக்கு அது கிடைக்கக்கூடியது என்பதைச் சொல்லாமல் சொல்கின்றார்.

இழப்பதின் மூலமே விண்ணரசைப் பெற முடியும்

இயேசு, விண்ணரசைப் புதையலை ஒப்பிடுவதன் வழியாக ஒரு முக்கியமான செய்தியை நமக்குச் சொல்கின்றார். அது என்னவெனில், நற்செய்தியில் வரும் புதையலைக் கண்டுபிடித்த நபர், தமக்குள்ள யாவற்றையும் விற்று அல்லது தமக்குள்ள எல்லாவற்றையும் இழந்து புதையல் இருந்த நிலத்தைத் தனக்குச் சொந்தமாக்கிக் கொண்டதுபோல, நாமும் நம்மிடம் இருப்பதை; ஏன் நம்மையே இழக்கத் தயாராய் இருந்தோமெனில் விண்ணரசை உரித்தாக்கிக் கொள்ளலாம். இது இயேசு சொல்லும் செய்தியாகும்.

இயேசு தன்னைப் பின்பற்றுகிறவர், எப்படி இருக்கவேண்டும் என்று சொல்லும்பொழுதுகூட, “தன்னலம் துறந்து, தன் சிலுவையைத் தூக்கிக்கொண்டு என்னைப் பின்பற்றவேண்டும்” (மாற் 8: 34) என்றே சொல்கின்றார். ஆகையால், இயேசுவின் சீடராக இருப்பதற்கு எப்படித் தன்னலத்தை துறப்பது அல்லது இழப்பது அவசியமானதாக இருக்கின்றதோ, அப்படி விண்ணரசை நம் உரித்தாக்கிக் கொள்வதற்கு நம்மிடம் இருப்பதை இழக்கத் தயாராக இருக்கவேண்டும்.

விண்ணரசை அடையும்பொழுது எல்லாவிதமான ஆசியும் கிடைக்கும்

நாம் நம்மை இழந்து, விலை மதிக்கப்பற்ற புதையலாகிய விண்ணரசை அடைகின்றபொழுது, எல்லா விதமான ஆசிகளையும் பெற்றுக்கொள்கின்றோம் என்கின்ற இன்னோர் உண்மையையும் இன்றைய இறைவார்த்தை எடுத்துக்கூறுகின்றது. இந்த உண்மையை நாம் இன்னும் தெளிவாகப் புரிந்துகொள்வதற்கு இன்றைய முதல் வாசகத்தை இணைத்துச் சிந்தித்துப் பார்ப்போம்.

முதல் வாசகத்தில், ஆண்டவராகிய கடவுள் சாலமோன் மன்னனிடம், “உனக்கு என்ன வரம் வேண்டும்?” என்று கேட்கின்றபொழுது, அவர், “ஞானம் நிறைந்த உள்ளத்தைத் தந்தருளும்” என்பார். இதனால் உவகை அடையும் கடவுள், அவருக்கு அவர் கேட்ட ஞானத்தை மட்டுமல்லாது, அவர் கேளாத செல்வத்தையும் புகழையும் தருவதாக வாக்களிப்பார் (1அர 3: 13). ஆம், நாம் நம்மை இழந்து விண்ணரசை அடைகின்றபொழுது விண்ணரசில் இறைவன் நமக்கு எல்லாவிதமான ஆசிகளையும் தருவார். இயேசுகூட, “ஆகவே, அனைத்திற்கும் மேலாக அவரது ஆட்சியையும் அவருக்கு ஏற்புடையவற்றையும் நாடுகள். அப்போது இவையனைத்தும் உங்களுக்குச் சேர்த்துக் கொடுக்கப்படும்” (மத் 6: 33) என்றுதான் கூறுவார். ஆகையால், நாம் நம்மிடம் இருப்பதையும் நம்மையும் இழந்து, விண்ணரசை உரித்தாக்கிகொண்டு, அதன்மூலம் எல்லா ஆசிகளையும் பெற்றுக்கொள்ள முயல்வோம்.

பல நேரங்களில் நாம் நம்மிடம் இருப்பதை இழக்கத் தயாராக இல்லை என்பது வேதனை கலந்த உண்மை. எப்பொழுது நாம் நம்மை இழக்கத் துணிகின்றோமோ, அப்பொழுது நாம் நம்மைக் கண்டுகொள்கின்றோம். ஆகையால், நாம் விண்ணரசுக்காக நம்மையே இழக்கத் தயாராவோம்.

சிந்தனை

“உன்னைக் கண்டுகொள்வதற்கான மிகச்சிறந்த வழி, மற்றவர்களுக்குச் சேவை செய்வதில் உன்னை இழப்பதே” என்பார் காந்தியடிகள். ஆகையால், நாம் விண்ணரசை அடைய மற்றவர்களுக்குச் சேவை செய்வதன் வழியாகவும், இயேசுவின் வழியில் நடப்பதன் வழியாகவும் நம்மை இழப்போம். அதன்வழியாக இறையருளை நிறைவாகப் பெறுவோம்.